Jorien Oosterwijk

In november 2006 liep ik de marathon van New York met een aantal collega's. Een geweldig evenement en heel bijzonder om mee te maken. In de zomer van 2007 kreeg ik klachten aan mijn linkerborst. In eerste instantie met een zalfje tegen eczeem naar huis gestuurd. Klachten gingen niet weg en na aandringen (mammografie van april 2007 leek immers goed) werd ik doorgestuurd voor een echo. Het was meteen duidelijk dat het niet goed was, de tumor in mijn oksel was 3 cm en de borst bleek later ook helemaal vol te zitten met kanker.

Dan stort je wereld in. Hoe kan dit nou? Ik ben 39 jaar oud, leef gezond, heb een heel lieve man en 2 zonen (toen 6 en 8 jaar oud). Een week lang gedacht dat ik dood ging. Ik heb een week niet kunnen slapen en wilde letterlijk niet dat het licht uit ging. Ik wilde licht zien. Toen we hoorden dat mijn botten en organen schoon waren hebben we champagne gedronken met elkaar. Er was licht aan het eind van de tunnel! Ik besloot deze reis te zien als een marathon. Ups en downs en hard werken en heel fijn: een finish. Veel steun van vrienden en familie maar je moet je het toch zelf doen. Acht chemo's, een borstamputatie en 7 weken bestralingen later kon ik verder gaan werken aan mijn "come-back". Ik heb ook het medicijn gekregen Herceptin. Daar moest ik halverwege mee stoppen, omdat mijn hartpompfunctie niet meer goed genoeg was. Een bekende bijwerking waar ik helaas last van kreeg.

Nu ruim 2 jaar later ben ik er nog. Niet helemaal de oude, maar wel een blij en gelukkig mens. Een ervaring rijker die ik uiteraard liever niet had willen hebben. Het cliche dat het ook veel oplevert herken in niet echt. Ik wist bijvoorbeeld al dat ik veel lieve mensen om me heen heb.

Ik heb mezelf een volgend doel gesteld: de marathon van Berlijn in maart 2010. Aangezien ik veel dingen nog maar op halve kracht doe vond ik het wel toepasselijk om een halve marathon te gaan lopen. Tijdens de voorbereiding van deze marathon werd ik gevraagd om mee te lopen met Sister's Walk 2010. En ja dat ga ik ook doen. Voor alle vrouwen die met borstkanker te maken krijgen in de toekomst. Wat zou het geweldig zijn als dit straks geen levensbedreigende ziekte meer is. Dat iedereen die het bericht "u heeft borstkanker" krijgt ook te horen krijgt dat het absoluut zeker te genezen is. Daar wil ik mijn steentje graag aan bijdragen!

Voor mijn verhaal: jorienoosterwijk.waarbenjij.nu Wachtwoord: jorien


Bea Zegeling

Ik zal mij eerst voorstellen: Ik ben Bea Zegeling 45 jaar en kom uit Almere, 2010 wordt mijn tweede ASH wandeling in het volgende verhaal lees je mijn beweegredenen en probeer ik nog meer mensen te overtuigen om mee te wandelen.

Iedereen maakt in zijn of haar leven dingen mee, die vervelend zijn en die voor die persoon heel erg zijn. Zo ook ik, ik kreeg een burn out in 2006 vervelend zat en het duurt lang voor je er weer bovenop bent. Een blokje om het huis was een hele prestatie, maar z'on periode is ook een periode van bezinning, hoe komt het en wat kan ik eraan doen om een volgende te voorkomen. Wandelen was een van de aanbevelingen, om er bovenop te komen, maar wandelen zonder doel dat is niets voor mij. Maar een doel heb ik gevonden.

In 2008 hoorde ik voor het eerst van A Sisters Walk of Hope 60k, maar zag er nog erg tegen het trainen en fundraisen op. Het bleef wel kriebelen en ik ervaarde hoe meer je over het onderwerp "Borstkanker" praat, hoe meer mensen in mijn directe omgeving er mee te maken hebben of hadden gehad. Iin april 2009 dacht ik, Ja ik ben er klaar voor, trainen met die hap en dat geld. dat kan toch ook niet zo moeilijk zijn, als het mij raakt moeten er toch veel meer mensen zijn die iemand in de omgeving hebben, die ze op deze manier een hart onder de riem willen steken. Dat was goed gedacht, het minimale bedrag van 1500,- had ik zo binnen. Ik was lekker aan het trainen, toen mijn wereld instortte.

Mijn schoonzusje 46 jaar kreeg te horen dat de bobbel onder haar arm, borstkanker was en al uitgezaaid naar lymfen, lever en botten, het enige wat rest is verlenging van haar leven d.m.v. chemo, chemo en nogmaals chemo. Vanaf 01 augustus 2009 tot nu 01 maart 2010 heeft ze elke week een chemo behandeling gehad. Dit gun je niemand en hier moet verandering in komen er moet meer geld komen voor preventief borstkanker onderzoek. Je kunt begrijpen, dat ik nu helemaal van de daken wil schreeuwen: Kom mensen loop mee en help ons om de 1.000.000,- van 2009 minimaal te verdubbelen in 2010.

Ja, denk je misschien nu, maar ik kan niet wandelen en ik wil wel een bijdrage leveren. Er zijn zoveel mogelijkheden, je kunt geld storten op rekening 2947137 t.n.v A Sisters Hope of je bent creatief en maakt b.v. kaarten, verkoop ze en stort de opbrengst op bovenstaande bankrekening. Organiseer een etentje voor vrienden, vraag een bijdrage en stort die op bovenstaande rekening. Er zijn talloze mogelijkheden om een bijdrage te leveren voor meer onderzoek naar de oorzaak van Borstkanker.

Dus wil je mee doen, maar twijfel je of je wel 1500,- op kan halen, wees niet bang met een beetje creativiteit en lef heb je het zo binnen. Aan al geregistreerde lopers, wil ik zeggen Kom op Brothers en Sisters we gaan het weer doen in oktober, dat lopen is een makkie met al die liefde en care om je heen. Succes met fundraisen!! Wil je meer weten over mij en mijn uitdaging kijk op: www.bealooptvoorasistershope.nl



Els Evers

Onze oudste dochter Maran is in 2001 plotseling overleden (niet aan borstkanker), 30 jaar oud en zij had veel vriendinnen, waarvan Sandra er een was.

In 2003 kreeg Sandra borstkanker maar met een ontzettend positieve instelling had zij na 1 jaar haar ziekte overwonnen en kon ze weer volop genieten van haar leven. Zij heeft zelfs de marathon van New York gelopen voor de Stichting Kika (kinderen kankervrij). In juni 2007 werd helaas opnieuw weer borstkanker geconstateerd, een enorme teleurstelling voor haar en haar familie, maar ook voor mij. Ik had ontzettend met haar te doen, wou zo graag iets voor haar doen, maar voelde mij zo machteloos.

Wat ik echter wel kon doen was lopen voor A Sister's Hope. Mede door de positieve zienswijze van Sandra, startte ik eind augustus 2007 met mijn inzameling. In een paar weken tijd had ik 4.042,00 euro bij elkaar en ook nog getraind voor de wandeling. Vol goede moed ging ik op 6 oktober naar Amersfoort en van het begin tot het eind was het fantastisch. Zo indrukwekkend, zo bijzonder om mee te maken, dat had ik niet willen missen. Het weer werkte mee, de organisatie was geweldig, de verhalen onderweg en de combinatie van presteren, lachen en huilen, de binnenkomst in het Olympisch stadion, opbrengst meer dan 5 ton. Kortom: zeer heftig en emotioneel.

Vervolgens heb ik mij, samen met mijn man Martin, als vrijwilliger ingezet voor A Sister's Hope. Ook heel leuk en bijzonder om te doen maar toch, ieder jaar kriebelt het weer bij mij. Ik wil zo graag meer doen, sta er zo volledig achter en ik ken te veel vrouwen die met deze rot ziekte te maken hebben. Zo kreeg Marlies, een andere vriendin van Maran en Sandra in 2008 helaas ook borstkanker en ook zij moest de strijd aan gaan. Juni jl. kreeg ik van Sandra een telefoontje met de mededeling dat ze weer ziek was met ernstige uitzaaiingen. Dit was een enorme schok, temeer omdat zij net een boek geschreven had over haar ervaringen. Op 2 september is Marlies helaas overleden en onlangs is Sandra op 15 januari ook overleden. Beiden 40 jaar oud, mooie jonge vrouwen die zo graag wilden leven.

Gelukkig hoef je niet te sterven aan borstkanker en zijn er veel vrouwen en ook mannen die genezen. Hiervoor is echter wel heel veel geld nodig en daar gaan we ons dit jaar ook weer voor inzetten. Martin als vrijwilliger en ik ga weer meelopen, de inzameling en de trainingen zijn reeds gestart. Lekker buiten lopen in de wind of sneeuw en straks weer de lentezon. Dankbaar dat ik geen borstkanker heb en onze dochter Monique ook niet en wij hopen het ook nooit te krijgen. Het is een voorrecht om mee te mogen doen!

Els Evers-Bruijns, Raalte



Astrid en Willem, 2gether Strong!

In 2000 was ik aan alle twee mijn handen geopereerd aan carpaal tunnel syndroom. Als nabehandeling had ik fysiotherapie. Na enige tijd voelde mijn fysiotherapeute dat mijn oksel dik was.

Zij dacht eerst dat ik vocht vasthield, maar toen een week later de bult er nog zat was zij zo allert de huisarts erbij te roepen. Die zei meteen dat hij niet van bulten hield en stuurde mij door naar het ziekenhuis. Ik moet bekennen, ik vond de reactie nogal overdreven. Ben niet zo'n hardloper naar doktoren dus dacht, wat zonde van de tijd. Maar na de gebruikelijke onderzoeken bij zulke klachten bleek dat ik wel degelijk borstkanker had met uitzaaiing naar de lymfeklieren. Dan kom je in een stroomversnelling in allerlei onderzoeken en gesprekken terecht waar je nog nooit over na hebt gedacht. Na de eerste schrik wel geprobeerd de knop om te zetten in positief denken i.p.v. dat je doodgaat. En dat lukte (niet altijd hoor). Gekozen voor een borstbesparende operatie, maar tijdens de operatie besloot de chirurg toch voor een amputatie te gaan omdat hij dacht dat mijn hele borst doorweven was. Wat achteraf gelukkig niet zo bleek te zijn, maar ik vond het een juiste beslissing van hem. Ik deed mee aan een onderzoek waardoor voor mij geloot werd dat ik geen bestraling zou krijgen, waardoor ik nu nog steeds 1 keer per jaar op controle moet (wat ik trouwens niet erg vind).

Ik heb wel 4 chemokuren gehad en 5 jaar Tamoxifen moeten slikken (met de nodige bijwerkingen) Maar gelukkig allemaal achter de rug. Ben altijd heel open over mijn ziekte geweest, om het enge er van af te halen. Want ja als iemand kanker heeft is en blijft dat eng voor mensen. Maar ik maakte grapjes over mijn nieuwe coupe onder de pruik, over de 1,5 kg die ik toch zeker was afgevallen tijdens de operatie en vertelde gewoon hoe alles ging en hoe ik me voelde. Ik merkte dat mijn omgeving dat prettig vond, ik was dus niet eng, ik deed er gewoon over. Terwijl iedereen, en ik ook, heus wel wist dat je toch wel een erge ziekte had. Toen de 5 jaar Tamoxifen voorbij was, heb ik ook een groot feest gegeven. Vond wel dat we dat verdiend hadden. Sinds ik zelf met deze ziekte te maken heb gekregen. Ben ik altijd heel erg bewust bezig met mensen te wijzen op deze ziekte.

Je krijgt het niet alleen als je ouder bent, ik hoorde het vlak voor mijn 36e verjaardag. Het gaat niet altijd je deur voorbij, 1 op de 8 krijgt er in haar leven mee te maken. Dus in oktober mailde ik ieder jaar iedereen dat het weer borstkankermaand is, en dat ze de pink ribbon moesten kopen. Geld moeten storten, want iedereen kan er mee te maken krijgen. Ook de mannen! Ik moet bekennen, veel van de mensen die ik hiermee stalkte doen hier ook ieder jaar trouw iets aan. In 2007 stond ik op het museumplein in Amsterdam met vele anderen met een roze paraplu een pink ribbon te vormen. Toen hoorde ik voor het eerst dat een paar weken later de wandeling zou zijn van A Sisters Hope.

Thuis gekomen op internet gezocht en ik zei meteen daar doe ik een keer aan mee. In 2008 kwam het er niet van, maar zag ik wel een programma er over op t.v. Nou met een brok in mijn keel zitten kijken en toen gezegd, in 2009 ben ik van de partij. In maart 2009 heb ik wederom iedereen uit mijn mailbox een mail gestuurd dat ik dit wilde doen, maar dat ik wel een heleboel geld nodig had om mee te kunnen doen. Nou dat bleek dus geen probleem. Samen met mijn man getraind. Ondanks de hiel die tegen hielspoor aan zat, met frisse moed van start gegaan, met 4055 euro aan sponsorgeld. Het was zwaar, veel regen, door de pijnlijke hiel beetje raar gelopen dus gigantische blaren. Maar oh, wat een belevenis! Zoveel mensen die zich zo inzetten voor een goed doel, geld ophalen voor nog meer onderzoek naar borstkanker. Zodat er in de toekomst alleen maar meer en meer survivors zullen zijn. Zo'n saamhorigheidsgevoel als er heerst, als ik er aan denk krijg ik er gewoon weer kippenvel van.

Mijn man zei na de reunie, het lijkt wel een sekte (positief bedoeld hoor!) want iedereen is aardig tegen elkaar, omhelst elkaar, er valt geen onvertogen woord. En iedereen heeft maar 1 doel voor ogen, geld ophalen! En zoveel mogelijk! Door zelf het hele traject van ziek zijn, en gelukkig ook herstellen met alle perikelen daarbij doorstaan te hebben. Wetende dat er heel veel geld nodig is EN omdat het voor mij dit jaar een soort jubileum is omdat ik weer 10 jaar gezond ben.

Heeft mijn man Willem dit jaar besloten ook mee te lopen, om samen te laten zien dat wij letterlijk en figuurlijk een stapje extra zetten voor het goede doel en om te laten zien wij zijn: 2gether strong!!